شاید شما رادیو یا تلویزیون های لامپی را هنوز به خاطر داشته باشید. پیدایش علم الکترونیک را می توان با ساخت اولین لامپ خلاء به نام دیود به معنای دو قطبی مقارن دانست. پس از آن لامپ های ترایود به معنای سه قطبی ساخته شد که به عنوان تقویت کننده و یا نوسان ساز در مدارهای الکترونیکی به کار می رفت. لامپ های ترایو با ساخت لامپ های تترود (چهار قطبی) و پنتود (پنج قطبی) و لامپ های با قطب های بیشتر تکامل یافت و علم الکترونیک به موازات تکامل لامپ های الکترونی توسعه بیشتری داشته و به غیر از فرسنده و گیرنده ها که اولین دستگاه های الکترونیکی به حساب می آیند در دیگر کاربرد ها هم جای خود را از کردند، یک عیب عمده لامپ های الکترونی در احتیاج به یک عنصر گرم کننده به نام فیلامان بود که باعث می شد توان مصرفی لامپ و در نتیجه وسیله مزبور زیاد باشد، ایجاد حرارت نماید و همچنین شروع کار دستگاه پس از روشن کردن آنی نباشد. همچینین معایب دیگری از جمله حجم زیاد، شکننده بودن وگرانی از موارد دیگری بود که باعث شد لامپ های الکترونی به تدریج جای خود را با قطعات نیمه هادی عوض نمایند تا آنجا که امروزه به جز در مصارف خاص در الکترونیک کاربرد ندارد.